Język prasłowiański

Język prasłowiański (psł.) to hipotetyczny język będący przodkiem wszystkich języków z podrodziny słowiańskiej rodziny indoeuropejskiej. Nie jest poświadczony bezpośrednio (nie mamy żadnych zapisanych tekstów w tym języku), ale rekonstruuje się go za pomocą metody porównawczej [link to term: „Metoda porównawcza”].

Formy prasłowiańskie – jak wszystkie formy rekonstruowane – poprzedza się gwiazdką (*).

Nie należy mylić go z językiem staro-cerkiewno-słowiańskim (scs.), który jest tylko jednym z języków słowiańskich (zwykle zaliczanym do języków południowosłowiańskich). Scs. jest najwcześniej zapisanym językiem słowiańskim (IX w.), a zatem pełni kluczową rolę przy rekonstrukcji języka psł.

Często – zwłaszcza w terminologii angielskiej – oddziela się język prasłowiański (Proto-Slavic) od wspólnego języka słowiańskiego (Common Slavic). Język prasłowiański używany był do ok. VI wieku, później zaczyna się on coraz bardziej różnicować dialektalnie, ale poszczególnie dialekty aż do X wieku (a może i dłużej) były prawdopodobnie jeszcze wzajemnie zrozumiałe, dlatego ten okres niektórzy nazywają wspólnym językiem słowiańskim. Można by więc uznać język staro-cerkiewno-słowiański za jeden z dialektów wspólnego słowiańskiego, podobnie jak język, jakim mówił np. Mieszko I.

Język psł. wywodzi się z języka praindoeuropejskiego [link]. Dziś zdecydowana większość językoznawców zgadza się co do tego, że ogniwo pośrednie między nimi stanowił język prabałtosłowiański [link], od którego pochodzą – oprócz języków słowiańskich – także języki bałtyckie.

System fonologiczny języka prasłowiańskiego

Gramatyka języka prasłowiańskiego